Bugün dipsiz sessizliğimin son günü. Işığa çıkma vaktinin geldiğini hissediyorum. Aradığım şeyin adının ne olduğunu bulduğumu düşünüyorum .Kendisine erişebilmek belki bir ömür sürecek olsa bile bu mutluluk verici...
Aradığımın adı ' Denge' . Önce içeride -benliğinde,kişiliğinde,ruhunda- sağlanması gereken bir denge.
Seni, beni, onu iyileştirecek olanın adı denge. Biçimi teferruat .
Ne yapacağımı tam olarak bilmiyorum, yahut nasıl yapacağımı... Ama artık tutamadığım bir şeyler var içeride, durmadan dışa taşan. İzin verdim taşsın, aslında doğru kelime koyverdim olmalı. Nihayet.
Koyverdim; yalanı, dolanı, hataları, pişmanlıkları, kırgınlıkları, onarılamamışlıkları, örselenmişlikleri, affedilmeyi, bekleyişleri... Koyverdim. Gerçek huzuru bulabilmek adına. Kendimi sevebilmek adına hiçbir şeye gereksinim duymadan. Salt barışıklık adına kimliğimle. Koyverdim özneleri, yüklemleri de... Miş'li geçmişi yok saymadan ,ama sırt çantana atıp gittiğin yol boyunca da ağırlığını taşımadan, devam etmeli yola. Yani kapladığı yeri bilmek ama artık ağırlığını hissetmemek.
Suçlama, yüzleş, bağışlayıcı ol ve barış.
Artık ışığını bulma vakti. Kendini duyma vakti. Git.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder